Iemand vroeg aan mij

Iemand vroeg aan mij
Monique Brandsma VolinjeEnergie
Alleen al om zo een bord zou ik willen golfen

19-08-2023/ Amsterdam

Iemand vroeg aan mij:” hoe kijk jij hier op terug”. Alleen al om zo een bord zou ik willen golfen

En iets serieuzer: Nooit een Wappie geweest, Wappie is een scheldwoord, en ik heb hier gemixte gevoelens over waar ik me nooit echt heel duidelijk over heb uitgesproken. Tenminste, niet over wat het met mij deed. Denk ik

Ik kijk niet terug, het zit nog steeds in mij. De demonisering, het geweld, de haat, het wantrouwen, de dreiging die ik voelde, niet weten ergens welkom te zijn, uitspreken en weten dat dat niet altijd goed wordt opgepakt, de scheldwoorden, de uitsluiting, de doodswensen en dat mensen die zeiden mijn vrienden te zijn daar niets tegen deden.

Corona is voorbij

Corona is voorbij wordt gezegd maar dat is misschien voor mensen die ok waren met de maatregelen. Niet voor mij.
Als ik weer teksten zie als: “Waarom treft Corona niet alleen domme mensen, kunnen we ongevaccineerden niet op een onbewoond eiland zetten,
mensen die ik als vrienden beschouwde die het volslagen normaal vonden dat ik geen restaurant of kroeg in kon. Of mee naar een bedrijfsuitje. Dat sloeg een gat en dat gat gaat nooit meer dicht of weg.

En ik koester het ook. Want wat het mij leerde is hoe dat voelt en om die reden zal ik nooit nooit nooit nooit nooit, (zei ik al nooit?), mensen zo behandelen. En as we speak gaat dit onveranderd door met andere thema’s. En ook, de verbinding, de zelfontwikkeling, de kennis, het nieuwe fundament waar ik mezelf op aan het bouwen ben, de prachtige mensen die ik heb ontmoet,

Het ontdekken van mijn autonomie, waarheid en beseffen wat vrijheid en universele liefde echt inhoudt.
Maar echt uitspreken wat het met mij heeft gedaan vind ik nog steeds heel erg moeilijk. Tranen en emotie als ik lees wat ik heb geschreven.

Alle rechten voorbehouden
© 2023 Stanley ter Haar