Je kan altijd bellen

Dat echte vrienden op één hand te tellen zijn, is mij al langer duidelijk. Wat alleen soms wat minder duidelijk is, is wie die vrienden dan precies zijn. Wie blijft er over wanneer het leven ineens stilvalt? Wie staat er écht voor je klaar, dag en nacht, zonder dat je daarom hoeft te vragen?

Soms moet er iets ingrijpends gebeuren voordat je het onderscheid echt kunt maken. Iets wat je niet ziet aankomen. Iets wat je volledig overrompelt en je wereld op zijn kop zet. Voor mij was dat zo’n moment toen ik halsoverkop naar Rijssen moest, omdat mijn vader opnieuw de dood in de ogen keek. In die kwetsbare uren, waarin alles draaide om het ondersteunen van mijn familie, werd me ineens pijnlijk duidelijk wie mijn échte vrienden zijn  en wie slechts een tijdelijke opvulling in mijn leven vormden.

Het is een harde les, maar ook een verhelderende. Want wanneer het erop aankomt, scheidt het leven feilloos het koren van het kaf. Je hebt de zogenaamde vrienden: mensen die je niet eens wíl betrekken bij iets moeilijks, omdat je ergens al weet dat ze je rug niet zullen dekken. Je hebt de soort-vrienden: zij die liever niet betrokken worden bij je pijn, die wegblijven omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen of doen — en dus maar niets doen. En dan heb je de echte vrienden. De mensen die je belt, of je nu wil of niet. De mensen die naast je staan, ook als het zwaar wordt. Juist als het zwaar wordt.

Ik ben dankbaar voor die paar mensen in mijn leven. Zij die aan een half woord genoeg hebben. Die door mijn ‘het gaat wel’-houding heen prikken, en voelen dat het niet gaat. Vrienden die niet wachten tot je ze nodig hebt, maar die er simpelweg zijn — met een blik, een hand, een stilte, of gewoon hun aanwezigheid. Zonder oordeel, zonder verwachting, zonder voorbehoud.

Want vriendschap is geen bijzaak. Het is geen aanwezigheid op feestjes of vluchtige berichten in een groepsapp. Vriendschap is weten dat als de wereld even wankelt, je mag bellen. Dat er iemand opneemt. Dat iemand in de auto stapt. Dat iemand naast je komt zitten, zonder woorden, en zegt: “Ik ben er.”

Aan die vrienden: dankjewel. Jullie zijn geen opvulling. Jullie zijn een aanvulling. Jullie zijn het verschil tussen alleen en gedragen worden.

Jullie zijn, zonder twijfel, de reden dat ik weet: ik sta er nooit alleen voor.