Ria van der Linde Watersnoodramp

Ria van der Linde Watersnoodramp
Jacqueline Voskuil, Ria van der Linde

25 Oktober 2022Jacqueline Voskuil Ria van der Linde Preview

Een kleine voorbeschouwing op de prachtige samenwerking tussen:

“Jacqueline Voskuil en Ria van der Linde”  

Jacqueline Voskuil en Ria van der Linde zijn druk bezing met het schrijven van de mini-serie “Ria van der linde”. Ria van der Linde Woont in Rockanje, maar is geboren in Oude-Tonge. Ria schreef het afgelopen jaar een prachtig boek met de titel: Een kindje erbij. In dit waargebeurde verhaal neemt ze je mee op haar eerste reis naar Haïti. Open en spontaan vertelt zij over de wereld van de kinderadoptie, maar schrijft ook over haar veranderde perspectief rondom adoptie. Ria vind het heerlijk om te schrijven, voornamelijk verhalen uit en over haar verleden. Ria  is de uitdaging samen met Jacqueline aangegaan de prachtige verhalen te redigeren zodat zij eventueel in een boekvorm kunnen worden weergegeven.

Om jullie een kleine indruk te geven van het prachtige werk van Jacqueline Voskuil en Ria van der Linde, heb ik hier een preview van het fantastische werk. Ik wens het duo heel veel succes.

Jacqueline Voskuil Ria van der Linde Preview

Inleiding
De Watersnoodramp van 1953 is de grootste Nederlandse natuurramp van de 20ste eeuw. Een zware noordwesterstorm, in combinatie met springtij, zorgde ervoor dat grote delen van ons land overstroomden.

1.836 mensen overleefden de ramp niet, tienduizenden dieren lieten het leven en ook huizen werden verwoest.

Jacqueline Voskuil Ria van der Linde Preview. Zondag 1 februari 1953, zeer vroeg in de ochtend te Oude-Tongen, een dorpje op het eiland Goeree-Overflakkee

Met een sprong mijn bed uit want die stem van Pa klonk best ernstig, mijn zussen en broers geroepen die er ook niets van begrepen, toch maar met elkaar snel de trap af. Beneden aan de trap stapten wij in het water, dat was schrikken zeg. Wij de woonkeuken in waar moe met de kleintjes op de bank zat. Pa was al naar de koeienstal en riep aan mijn oudste zus Annie; ‘jij gaat rennen naar Ome Karel (dat is in een andere polder) je vraagt of daar de koeien mogen staan.’ Wij wonen op een dijk met achter en voor ons een polderlandschap. Als we in de keuken door het raam kijken zien we achter de polder de sluizen waar de vrachtboten in en uit varen met hun vracht.
Pa dacht dat alleen de suispolder achter ons vol zou lopen omdat die het dichts bij het water ligt. We hadden geen idee of de molenpolder ook vol zou lopen met water. Mijn oudste broer Reinier riep, ‘nee Pa dat ga ik wel doen laat Annie maar bij Moe blijven’, hij deed zijn laarzen aan en ging de schuurdeur uit nadat hij eerst goedemorgen heeft gezegd tegen Moe en ons.
Dat was wat wij geleerd hadden s’ morgens en s ‘avonds elkaar goedemorgen wensen bij het opstaan en welterusten bij het naar bed gaan.
Deden we dat niet of was iemand niet duidelijk genoeg dan werd je terug geroepen en zei Pa of Moe. “ben je niet iets vergeten?”

Alle rechten voorbehouden
© 2019 Stanley ter Haar