Dood en dood ziek
Dood en dood ziek
Door het Oog van de Naald
Angela Zikking
18-07-2023/Leeuwarden
Dag 3 schrijf ik voor Angela. Het is inmiddels onmogelijk geworden om een pen vast te houden. Het is 12 uur in de middag en ik houd mijn hart vast voor de nacht. Angela zelf is nog behoorlijk optimistisch ondanks dat ze ziek is en steeds zieker wordt. Zeggen dat het nog veel erger gaat worden, heeft dat zin? Nee, ik denk het niet. Hoe verder op de dag hoe meer last Angela kreeg van rillen en trillen. Haar tempratuur begon te schommelen en ook haar bloeddruk ging naar beneden. Ze begon nu echt ziek te worden. In de avond lukte het haar nog net om naar de wc te gaan. maar dit was voorlopig de laatste keer dat ze zelfstandig kon lopen of überhaupt uit bed kwam.
Dood en dood ziek Hulptroepen
Ondertussen probeerde ik zo veel mogelijk hulp troepen te verzamelen. LIMOR waar zou ik zijn geweest zonder Marissa, ACT Team Bouke, die direct langs kwam. Maar ook vrienden en familie was ik aan het opsporen. De mensen die ik sprak hadden onwijs veel respect voor de keuze die Angela had gemaakt, jeetje, helemaal stoppen uit het niks, zonder hulpmiddelen. Respect hoor. Ik voelde mij gesteund, maar besefte nog niet helemaal in welke achtbaan wij terecht zouden komen.
Dood en dood ziek Er was eens nacht, die je normaal alleen in films ziet
Woensdagnacht was een van de zwaarste die ik samen met Angela heb meegemaakt. Ik heb veel gezien in mijn leven, maar iemand die zo ziek is heb ik nooit gezien. Je besloot om je leven om te gooien maar betaalde de prijs voor een keuze die je maakte in het verleden en hoe. Ik deed mijn best om Angela zo goed mogelijk te verzorgen en te troosten, maar het was een uitputtende taak. In het ergste geval zou je sterven, maar daar moest ik niet aan denken. Rond middernacht maakte ik me grote zorgen want ze, jij had bijna 40 graden koorts.
Ik belde 112 en legde uit dat ik Angela, jou dus, zag weg glijden. Ze vertelde mij dat het inderdaad kan gebeuren dat verslaafden die stoppen kunnen sterven omdat hun lichaam de ontwenning niet aan kan. Maar de ambulance komt hier niet voor, bel maar met de huisartsenpost misschien kunnen zij iets doen. In gesprek met de huisartsenpost hoorde ik een soortgelijk verhaal en dat een ziekenhuis geen afkickkliniek is. Het was voor mij meer dan duidelijk, Angela en ik stonden er alleen voor deze nacht. En als Angela zou sterven had ik een groot probleem. Toch had ik geen moment spijt en geloofde ik in de kracht van Angela en God
De minuten tikten heel langzaam weg, soms ging het iets beter, andere momenten was het weer helemaal mis. Zo ging je soms rechtop in je bed zitten en greep naar dingen in de lucht die er niet waren. “Heyy Angela, er is niks, ga maar rustig liggen, ik ben er wel.” En daar ging weer een uur. De zon kwam bijna op en uit het niks zat je recht op. “Stanley, Stanley, wil je dat ik weg ga “ Ik vroeg waarheen, het is nog nacht. Je hoeft niet weg en ik ben hartstikke trots op je. Ik heb je rug, weetje nog ?! Ga meer weer lekker slapen.
De zon kwam op en er leek eindelijk een einde te komen aan de nacht, waar in de scheidingslijn tussen leven en dood nooit eerder zo duidelijk aanwezig was.
Alle rechten voorbehouden
© 2023 Angela Z /Stanley ter Haar
